گردشگري سلامت

بر اساس تعريف سازمان جهاني گردشگري ( UN-WTO) يكي از اهدافي كه مي تواند گردشگر را برانگيزاند تا عزم سفر نمايد، مسافرت به منظور سلامتي است.
گردشگري سلامت، نوعي از گردشگري است كه به منظور حفظ، بهبود و حصول مجدد سلامت جسمي و ذهني فرد به مدتي بيش از24 ساعت و كمتر از يك سال صورت مي گيرد. عواملي همچون تغيير در ارزشهاي مصرف كنندگان، تغييرات سازندگي، مسن تر شدن جمعيت اقتضائات سيستم خدمات بهداشتي را مي توان عوامل اصلي ظهور گردشگري سلامت دانست. مجموعه اين عوامل موجب گرديده اند تا گردشگري سلامت در حال حاضر در زمره رو به رشدترين انواع گردشگري محسوب شود. توانمندي هاي بالقوه وسيع كشور عزيزمان در انواع مختلف گردشگري سلامت موجب شده است تا سازمان ميراث فرهنگي، صنايع دستي و گردشگري بهره برداري از اين بازار رو به رشد و رقابتي را با تشكيل كميته گردشگري سلامت و حمايت هاي ويژه از آن در دستور كار خود قرار دهد.
گردشگري سلامت Health Tourism :
به مسافرت افراد از محل دائم زندگي خود جهت حفظ، بهبود يا حصول مجدد سلامت جسمي و ذهني فرد به مدتي بيش از 24 ساعت و كمتر از يك سال گردشگري سلامت اطلاق مي شود
انواع گردشگري سلامت
گردشگري تندرستي (Wellness Tourism)
مسافرت به دهكده هاي سلامت و مناطق داراي چشمه هاي آب معدني و آب گرم(اسپاها) براي رهايي از تنش هاي زندگي روزمره و تجديد قوا بدون مداخله و نظارت پزشكي و در مواردي كه گردشگر بيماري جسمي مشخصي نداشته باشد را گردشگري تندرستي گويند.

گردشگري درماني (Curative Tourism)
مسافرت به منظور استفاده از منابع درماني طبيعي(آبهاي معدني، نمك، لجن و غيره) جهت درمان برخي بيماري ها يا گذران دوران نقاهت تحت نظارت و مداخله پزشكي را گردشگري درماني گويند.

گردشگري پزشكي (Medical Tourism)
مسافرت به منظور درمان بيماري هاي جسمي يا انجام نوعي از عمل هاي جراحي تحت نظارت پزشكان در بيمارستان ها و مراكز درماني را گردشگري پزشكي گويند. در اين نوع از گردشگري سلامت، بيمار ممكن است پس از درمان و معالجه نيازمند استفاده از فضاها و خدمات گردشگري درماني(مانند اسپاها) باشد.