گردشگري عشايري

گردشگري عشايري (يك الگوي فضايي)

«سبك است خواب در برهوت چادرنشينان. پيكر آدمي ،خسته از فضاي بي انتها ...

 راه دراز را به ياد دارد.» (اسيب ماندلستام)

پردازش گردشگري پيرامون هر فضاي جغرافيايي در روندي از تطبيق پذيري جاذبه ها ، سكونتگاهها و تسهيلات مورد نياز، انجام مي گيرد.اين خود شكل دهنده روندي از پذيرش گردشگر مي باشد كه در يك رويكرد به درون برخواسته از نگرش متني به فضاهاي جغرافيايي مي باشد.در اين نگرش ، خوانش فضا همچون متن ، وابسته به جرياني دوسويه است كه در يك سوي آن شناخت گردشگري و تقاضاهاي موجود در بازار آن ودر سوي ديگر درك و سنجشي ژرفا نگر پيرامون فضاي مربوطه ، قرار دارد. از اين رو بررسي قابليتهاي گردشگري در مناطق عشايري وابسته به پردازش يك الگوي فضايي گردشگري مي باشد.بر اين مبنا مي توان گردشگري را در مناطق عشايري در دو بعد به هم پيوسته از پهنه فرهنگي و چشم انداز فرهنگي‌ پردازش نمود . گردشگر و فضامندي آن (بازتوليد فضاي كنشگري گردشگري) در روندي از انگيزه هاي فرهنگي،‌تقاضا براي چشم اندازهاي فرهنگي متفاوت را پيرامون شيوه زندگي كوچ نشيني شكل مي دهد.اين گونه شناسي فضايي در پي درك اصالت ميراثي انساني در زندگي كوچ نشيني ، از مناطق عشايري بازديد مي كند.اصالت موجود در اين ميان وابسته به يك فضاي معنوي به يادگار مانده از گذشته باستاني زندگي انسان است.

گردشگران عشايري زائران پسامدرني هستند كه اصالت معنايي خود را در چشم اندازهاي فرهنگي مناطق عشايري جستجو مي كنند. هرچندگردشگري عشايري قابليت اقتصاد سرمايه داري را در تصرف فضايي مناطق عشايري و ادغام آنها را در چرخه مصرف باز مي نمايدولي آنچه كه مي تواند با اهميت باشد شناخت اين گونه گردشگري وپردازش فضايي آن براي سه قلوهاي مهار سرمايه داري( سودمندي ،رفاه وپايداري) ،براي رسيدن به توسعه اي مفيد است. در اين ميان با توجه به كنش پذيري عوامل مختلف پساساختاري در شكل گيري گردشگري عشايري سعي شده است كه در مدلي كه ارائه گرديده است تمامي ابعاد آن نشان داده شود.در اين مدل بازخورهاي گردشگري عشايري در فضامندي خود نشان دهنده يك چرخه از دوران و گره‌گاه هايي‌ است كه گشتارهاي گردشگري در روندي از كنشگري در مناطق عشايري شكل مي دهند تابه نقطه بازگشت سير نمايند وبازخورهاي مثبتي رابراي اين منطقه در‌ سمت دهي به توسعه به وجود آورند.

در اين مدل از گردشگري عشايري، عوامل فضاي درون متني چون ، خدمات، جاذبه ها، و ساكنان محلي همراه با مديريت گردشگري در يك سيستم سرمايه داري عمل نموده و عوامل فضاي برون متني نيز در كاركرد اين سيستم نقش اساسي‌دارند. در چارچوب عمل سرمايه داري، وجود جاذبه ها براي شكل گيري جريان گردشگري ، كه در بررسي قابليت ها به آن اشاره شد ضروري است. . توسعه خدمات گردشگري‌ درمناطق عشايري در‌ ارتباط مستقيم با سرمايه قرار دارد. بالطبع مديريت حاصل از اين سرمايه گذاري پيگير راهبرد افزايش تعداد گردشگران و سود حاصل از سرمايه گذاري است. افزايش تعداد بازديدكنندگان به يك بركنش منطقه اي مي انجامد و سبب شكل گيري چالش هايي در رابطه بين ساكنان محلي، بازديدكنندگان و محيط مي شود(سقايي،210،1382). با توسعه اقتصادي بر پايه توسعه گردشگري عشايري جهت گيري چالش ها صورت مي گيرد. اين جهت گيري بستگي به آن دارد كه مقدار توزيع درآمد در سطوح منطقه تا چه اندازه اي عادلانه است. اگر سرمايه گذاري تنها به سمت پاگيري خدمات، استفاده گردشگران و بهره مندي سرمايه گذاران بزرگ منتهي شود، بالطبع سود حاصله يا به خارج از منطقه انتقال يافته و يا در فراگرد طبقات سرمايه گذار تجميع مي شود و عدالت توزيعي كه مي توانسته به وسيله مهيا كردن زمينه هاي فعاليت ساكنان محلي و پخش درآمد حاصل شود، به سمت فراكنش طبقاتي در سطح منطقه و شكل گيري چالش هاي ما بين ميزبان و گردشگر سوق مي يابد. اين چالش ها بر چرخه حيات گردشگري تاثير نهاده و آن را به سمت رشد منفي هدايت مي كنددر اين ميان چالش هاي فرهنگي كه بين ساكنان محلي و بازديدكنندگان شكل مي گيرد نيز حائز اهميت است. از اين رو در گره گاه پردازش گردشگري شناخت ، آگاهي پيرامون گونه هاي مختلف گردشگري براي ارائه رويكردها ، رهيافت ها و راهبردها  داراي اهميت اساسي است.